วันนี้ตื่นมาตอนเช้า แต่ก็หลับไปอีกจนตื่นขึ้นมาตอนเก้าโมงกว่า อาจจะเป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ไม่มีตารางกิจกรรมอะไรมากมาย......เลยสบายๆ ชิลๆ แต่ก็มีความตื่นเต้นมาเยือนเล็กน้อยเมื่อพฤติกรรมประจำรักษาไม่หายคือ "ลืม" ลืมอะไรไม่ว่าดันลืม ไปเอาผ้าให้เพื่อนที่ร้านซักผ้า ><'' ทำไงดีว่ะเนี่ย ทั้งที่ติดโน๊ตไว้ข้างฝาแล้วนะ แต่ก็ เป็นโรคประจำ เฮ้อ.....ประจำ ด้วยความมีสปีริต รีบกินข้าวแล้วไปเอาผ้ามาตากให้เพื่อน ทั้งที่เวลามันกระชั้นชิด แต่ก็จะรับผิดชอบในงานที่ได้รับมอบหมาย ที่แม้ว่าจะเป็นแค่เพื่อนก็ตาม......ความรับผิดชอบสำคัญที่สุด ในสังคมนี้ สังคมที่เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ความสุข ความทุกข์ ความเบื่อ ความเซ็ง ความขี้เกียจ......ความเหงา มันจะมาเยือนเราเมื่อไหร่ แต่อยู่มาเกือบจะจบปีหนึ่ง ก้าวขึ้นปีสอง มันทำให้เรารู้ว่ามันสามารถมาเยือนเราได้ทุกเมื่อ.....ถามว่ากลัวมั้ย ก็......ไม่รู้สิ กลัวมั้ง แต่มันก็เริ่มชินชา ปรับตัวไปตามสภาพสังคมแห่งนี้ เพราะยังไงก็ยังต้องอยู่กับมันไปจนกว่า จะไปเจอสังคมใหม่ อยากจะกลับไปเป็นเด็กที่มีพ่อแม่คอยมาจูงมือ มันก็ไม่ได้ อยากจะร้องไห้ ก็ได้แต่....ร้องให้ในใจเพียงเท่านั้น.....เฮ้อ.....อย่าเศร้าไปเลยตัวเอง (คุยกับตัวเองก็เป็นด้วย) - ' ' - วันนี้เป็นวันแข่งกีฬาประเพณี มนุยษย์-วจก. ไปดูมาแล้วยัง so sad กับการได้ที่สามของหลีดอยู่เลย ทั้งที่มั่นใจมากว่า ม.ทักษิณของเราได้ที่หนึงอยู่แล้ว แต่ปากเราน้อ....ช่างไม่ดี ตอนเค้าประกาศที่สาม ดันไปพูดว่า ม.ทักษิณ แล้วเป็นไงล่ะ ได้ที่สามจริงๆ หน้าเอ๋อ ไปสามนาที เหวอสุดๆ ทำไมเป็นเช่นนี้ไปได้ ทั้งที่ของเรานำเสนอได้ดีกว่าใครๆ นี่คือความจริงนะ แต่ก็ช่างเหอะ ได้ที่หนึ่งมานานแระ........พูดถึงที่หนึ่งที่สอง วันนี้รู้สึกน้อยใจยังไงไม่รู้ที่มีคนมาเปรียบเทียบเรากับคนอื่น จะว่าอะไรไม่เคยเจ็บแต่มาเปรียบเทียบหรืออะไรแบบนี้ น้อยใจอย่างไม่หายง่ายๆ ใครบ้างที่ไม่เสียใจถ้ามีคนมาพูดว่า น่าจะดีให้ได้แบบเค้าสักครึ่งนะ เห้อ......ก็ได้แต่ เสียใจ ร้องไห้ในใจ แค่เท่านั้น หรือเรายังไม่ดีพอ........แต่รู้แค่ว่า ฉันเสียใจ หมดไปแล้วหนึ่งวันที่แสนเบื่อ และ เหนื่อยล้า พรุ่งนี้ตะวันยังมีให้เห็น ตื่นเช้าๆ ไปใส่บาตร สร้างกุศล ล้างบาป ทำดี เผื่อจะดี ไม่มีใครมาว่าเราด้อยกว่าใคร ถึงจะไม่ค่อยแคร์ใคร แต่ก็ยังแคร์ตัวเอง ว้า....ไปนอนดีกว่า
